TALAHIB

Minsan sa aking buhay mas naaisin ko pang umupo sa gitna ng madawag na nga damong talahib o damong gala kaya...para bagang dinuduyan ang diwa mo patungo sa himpapawid, isinasakay sa ulap, tinitipon ang bawat hangin upang makipaglaro sa mga tutubi, paru-paru, gamu-gamu, mga galang tipaklong...Ninais ko minsan ang muling maupo, manahimik sandali sa umaalingasaw na baho ng lipunan, mamahinga upang sa susunod ay pagbubutihan ang laban, umupo upang pagmunimunihan ang kahapon, sindihan ang paparating na bukas...Gusto kong kausapin ang talahib sa gitna ng parang kung bakit hindi sila nababali sa malakas na indayog ng hangin at laging nakamasid sa ulilang langit...kung bakit nabubuhay silang tahimik, walang ingay, kontento sa maralitang kalagayang kanilang kinabibilangan...Kung bakit tuwing sisipol ang tahimik na batis sila'y kumikending, sumasayaw,umiindak para sundin ang utos ng tampalasang hangin...Gusto ko minsan nguni't para bang pinipigilan ng mga nalalagas na panahon, ng mga natataktak na mga taon...gusto ko nguni't sumisilay ang nakakapoot na katotohan...nakakadismayang katotohanan...Gusto ko nguni't...