MADRE DE CACAO
Kumakaway tuwing bumubulwak ang madugong sinag ng araw,sumasanib sa pawisang anag-ag ng Mayo,
nalalagas, naagnas sa pagas na lupa ng kabihasnan...
ang mga dahon na umaalon-alon sa gitna ng kalansay na nayon , mga marurupok na sanga, nakaangklang tadyang na animo'y binti ng lagnating bata, ng sakiting matanda...
Ayaw kong pagkumot ng tulyapis na araw ay masilayan ang kanyang pigura...
isang nagmamakaawang pagtangis sa malayong kabihasnan,
isang pagtawag sa di maabot na paraiso...
Ayaw kong tanawin siya sa durungawang humihikbi pagkat para ko na ring inari ang kanyang hapdi!
para ko na ring sinulo ang makamundong hilahil, kung nais niyang magdusa'y ipalunok sa kanya ang dagok! ang unos! ang apoy! ang lamig!...kung nais niya'y bakit
ko aagawin sa kanya ang putong...
kung sa ganyang dahila'y mababayaran niya ang karamutan...kung sa paraang yan lamang
siya maiaahon...
Ang pagkamadre niya'y lamunin ng dagta,
lukubin ng pulot, hilahin ng mga bubuyog, alitaptap, tutubi...hilahin para itigil ang pagpapakaaba! ihinto ang pananahimik...ang pagpapatiwakal...ang pagpapatianod...hilahin siya ng mga surot, butiki, gamu-gamo, ng mga anay...ng ipis...ng mga insektong walang malay para lumaban...lumakas...tumatag...magbitiw ng salita...wasakin ang moog...ang tanikala...
Durugin! pagpirapirasuhin ang kadena...ang araw...ang tigang na lupa... ang sakiting mukha para makawala sa hampas at latigo ng panahon!
wasakin!
durugin!
madre de cacao!
(Ang tulang ito ay sumusubok sa kaantasan ng diwang ipinapahayag ng makata at kung papaano niya hinaharap ang pagsubok na kumikitil sa kanyang katauhan)
No comments:
Post a Comment