TALAHIB

Minsan sa aking buhay mas naaisin ko pang umupo sa gitna ng madawag na nga damong talahib o damong gala kaya...para bagang dinuduyan ang diwa mo patungo sa himpapawid, isinasakay sa ulap, tinitipon ang bawat hangin upang makipaglaro sa mga tutubi, paru-paru, gamu-gamu, mga galang tipaklong...Ninais ko minsan ang muling maupo, manahimik sandali sa umaalingasaw na baho ng lipunan, mamahinga upang sa susunod ay pagbubutihan ang laban, umupo upang pagmunimunihan ang kahapon, sindihan ang paparating na bukas...Gusto kong kausapin ang talahib sa gitna ng parang kung bakit hindi sila nababali sa malakas na indayog ng hangin at laging nakamasid sa ulilang langit...kung bakit nabubuhay silang tahimik, walang ingay, kontento sa maralitang kalagayang kanilang kinabibilangan...Kung bakit tuwing sisipol ang tahimik na batis sila'y kumikending, sumasayaw,umiindak para sundin ang utos ng tampalasang hangin...Gusto ko minsan nguni't para bang pinipigilan ng mga nalalagas na panahon, ng mga natataktak na mga taon...gusto ko nguni't sumisilay ang nakakapoot na katotohan...nakakadismayang katotohanan...Gusto ko nguni't...

MADRE DE CACAO

MADRE DE CACAO

Kumakaway tuwing bumubulwak ang madugong sinag ng araw,
sumasanib sa pawisang anag-ag ng Mayo,
nalalagas, naagnas sa pagas na lupa ng kabihasnan...
ang mga dahon na umaalon-alon sa gitna ng kalansay na nayon , mga marurupok na sanga, nakaangklang tadyang na animo'y binti ng lagnating bata, ng sakiting matanda...

Ayaw kong pagkumot ng tulyapis na araw ay masilayan ang kanyang pigura...
isang nagmamakaawang pagtangis sa malayong kabihasnan,
isang pagtawag sa di maabot na paraiso...

Ayaw kong tanawin siya sa durungawang humihikbi pagkat para ko na ring inari ang kanyang hapdi!
para ko na ring sinulo ang makamundong hilahil, kung nais niyang magdusa'y ipalunok sa kanya ang dagok! ang unos! ang apoy! ang lamig!...kung nais niya'y bakit
ko aagawin sa kanya ang putong...
kung sa ganyang dahila'y mababayaran niya ang karamutan...kung sa paraang yan lamang
siya maiaahon...

Ang pagkamadre niya'y lamunin ng dagta,
lukubin ng pulot, hilahin ng mga bubuyog, alitaptap, tutubi...hilahin para itigil ang pagpapakaaba! ihinto ang pananahimik...ang pagpapatiwakal...ang pagpapatianod...hilahin siya ng mga surot, butiki, gamu-gamo, ng mga anay...ng ipis...ng mga insektong walang malay para lumaban...lumakas...tumatag...magbitiw ng salita...wasakin ang moog...ang tanikala...

Durugin! pagpirapirasuhin ang kadena...ang araw...ang tigang na lupa... ang sakiting mukha para makawala sa hampas at latigo ng panahon!
wasakin!
durugin!
madre de cacao!

(Ang tulang ito ay sumusubok sa kaantasan ng diwang ipinapahayag ng makata at kung papaano niya hinaharap ang pagsubok na kumikitil sa kanyang katauhan)

PASASALAMAT

Taos puso po ang ipinapaabot ko sa mga taong tumulong at luminang upang mabuo ko ang kauna-unahang blog na ito.

Kay Jessa Marie santa Cruz sa pagbibigay oras, pagtitiyaga sa mga bulyaw ko...(kanya naman talaga ang Kompyuter na ginamit ko)
Kay Farrah Fabiana na patuloy sa pangugulit at pangangahas sa akin...
kay Ria Joy ogod sa patuloy niyang pag-iingay...
at higit sa lahat kay John ryan Aguirre sa kanyang buong pusong pagbibigay ng instruksiyon at opinyon mabuo lamang ang blog na ito...

Kay Sayren Antog na rin dahil nilayasan niya ako...

Ito na ang simula ng pakikibaka ng salita, pamimidpid sa linang at pangunguha ng mga HARAYA...

maraming salamat po...

-richard moral-

HARAYA

haraya...

"mga mumunting piraso na isinilid sa walang maliw na mga panginorin, sinala ng bawat karanasang pinagtibay ng panahon...mga pinitpit na diwa, nalalagas na guni-guni, gupi-guping damdamin hanggang sinilaban...hanggang sa dinusta...mga emosyong pinagbaga ng panahon...mga opinyong pinag-alab ng dantaon...pinasiklab ng mga inaagiw na paniniwala...hanggang sa pinadaloy...tinipon...hanggang sa iwinasiwas, kinalat, benindisyunan sa linang, inihele ng makabagong kabihasnan...isinilang, sumibol... unti-unti, dahan-dahan hanggang sa nakabuo ng HARAYA...."

harayang magmamaliw sa bawat siglo,
harayang lulukob sa bago kong mundo....

-RICHARD P. MORAL, JR.-