SA BUHAY NA ITO.....

Para ako ngayong ibon...lumilipad nang malaya at nakagagalaw nang may ngiti ang puso. kahit ba nararamdaman ko ang unti-unting pagbabago at pakikitungo sa nag-iisa kong buhay at pag-ibig ay nararamdaman ko ang bigat ng aking puso. Gusto kong makausap siya lagi. Gusto kong kasama ko siya araw-araw, hindi ako nagsasawa. Gusto kong bumalik ang dati naming samahan, hindi nagkakailangan, hindi nahihiya sa isa't isa..Sa bawat araw na nilikha ng Diyos ay natuto akong magtiis at humanga sa kanya, nangangarap at nasasabik sa kanyang mukha..Alam ko na kabaliwan na ang nararamdaman ko, hindi na ito tama...Hanggat kaya ko pang magmahal at alagaan siya ay gagawin ko...hanggat ang puso ko ay tumitibok iaalay ko ito sa kanya...hanggat ang pangarap niya ay hindi pa nakakamit, narito ako at nakatayo sa kanyang likuran. Hindi ko kailangan ang sagot niya o kung gusto niya ako, ni hindi ko tinitingnan kung kaibigan lang ang turing niya...hindi na ako umaasa dun...ang mahalaga, maligaya ako sa bawat nakakamit niya...natutuwa ako, kahit nasasaktan...para sa kanya ang lahat ng aking ginagawa at di siya kailanman mapapalitan sa aking puso, dumaan man ang maraming tukso...Sa kunting panahon ay nabago niya ako at mababago pa...Lagi siyang laman ng aking dasal, araw-araw, gabi-gabi...