Tuesday, September 14, 2010

Sabi ng ama ko, kung saan ka nadapa doon ka bumangon! sa madaling salita tinuruan niya akong mangarap muli pagkatapos mabigo. Tinuruan niya ako kung paano maging matatag sa bawat unos na dumating sa buhay, tinuruan niya ako kung paano tumulay sa nakakatakot na bangin ng kamatayan.Noong bata ako ay palagi akong nasusugatan sa tuhod, mahapdi ang sugat ng pagkakagasgas sa mabatong lupa, ngunit ngayon ko naisip na mas mahapdi ang sugat na nililikha ng tadhana sa akin, dinudurog nito ang aking puso. Handa na ako sa aking buhay sa susunod na taon, sa apat na taong nanatili ako sa siena dito ko natutunan ang lahat-lahat. Dito ako natutong lumaban at sumagot sa nakakataas, dito ako tinubuan ng sungay hindi upang magpakahudas kundi ang ipaglaban ang aking karapatan. Dito ako natutong mamuna, magalit, mawalan ng timpi, humusga, magmataas, magmagaling. Ngunit kailanman ay hindi ko rin maibubura na sa apat na taon ko dito sa paaralang ito ay natuto akong mangarap, napagtagumpayan ang pangarap na yaon, dito ako naging matalas, natutong makisama, naging isang tunay na guro, dito ako natutong magsaya, mag-enjoy sa buhay, natutong magmahal nang walang hinihintay...sa apat na taon ang mundo ko rito ay masalimuot, mapanghamon, maligalig ngunit ang hindi ko maitatanggi ay may mga kasiyahan sa bawat hamon. Sa darating na mga taon, isang bagong ako ang iluluwal, matapang, matatag, handa sa bawat hamon ng buhay...ngunit masakit isipin na mamimiss ko ang buhay ko rito ngunit ang buhay ay isang mahabang paglalakbay, isang mahaba ngunit masayang paglalakbay.